Rehabilitacja z wykorzystaniem koncepcji PNF

PNF, czyli proprioceptywne torowanie nerwowo-mięśniowe (z ang. poroprioceptive neuromuscular facilitation) znane także, jako metoda torowania powstała w 1946 roku, a w Polsce zaczęła rozwijać się od 1997 roku. Twrórcami terapii PNF są Herman Kabat z Instytutu Keisera w Kaliforni i fizjoterapeutka Margaret Knot. Jest to metoda rehabilitacji, która posiada własną filozofię i zasady pracy z pacjentem. Opiera się na fizjologii rozwoju ruchowego człowieka i ponownej nauce  - reedukacja motoryczna, stosowana w treningu rozwijającym neuromotorykę poprawia funkcje ruchowe i ułatwia maksymalny skurcz mięśni oraz odtworzenie utraconej wskutek urazu lub choroby funkcji ruchowej.

Rehabilitacja metodą PNF

PNF to koncepecja znana obecnie na całym świecie, oparta o osiągnięciach z dziedziny neurofizjologii, stosowana w terapii pacjentów z zaburzeniami w obrębie układu nerwowego, kostno-stawowego oraz mięśniowego. Głównym założeniem tej metody jest odpowiednia stymulacja układu mięśniowo-nerwowego poprzez wykorzystanie silnych i zdrowych obszarów ciała. W ten sposób uzyskuje się aktywność ruchową w obszarach słabszych lub uszkodzonych - pobudzone receptory ciała oraz różnych sfer kory mózgowej torują ruch. Ćwiczenia odzwierciedlają naturalną pracę mięśni i stawów, każdy ruch odbywa się w trzech płaszczyznach, co wymusza pracę maksymalnej ilości włókien mięśniowych. W ten sposób powstaje nowy wzorzec ruchowy i dochodzi do przywrócenia przewodnictwa nerwowego w uszkodzonym obszarze.

Inaczej niż w standardowej rehabilitacji, w koncepcji PNF pacjenta postrzega się w sposób całościowy. Podstawowym celem jest usprawnienie utraconej funkcji, a nie tylko struktury. PNF dużo uwagi poświęca także kontroli motorycznej pacjenta, czyli oddziaływaniu między stabilnością a mobilnością ciała. Jest to metoda przyjazna dla pacjenta, który sam wyznacza sobie cel, a fizjoterapeuta pomaga mu go osiągnąć. Każdy program rehabilitacji ustalany jest indywidualnie na podstawie potrzeb oraz możliwości chorego.

Koncepcja PNF to dobre rozwiązanie dla osób z problemami ortopedycznymi, takimi jak stany po amputacjach, kontuzjach sportowych, złamaniach, usunięciu łąkotek, wszczepieniu endoprotez biodra, kolana, barku, po artroskopii, rekonstrukcjach więzadeł oraz zerwaniu ścięgien. A także problemami neurologicznymi, szczególnie dla osób po udarze mózgu, urazach mózgowo-czaszkowych, urazach rdzenia kręgowego, chorych na stwardnienie zanikowe boczne, stwardnienie rozsiane, ataksję rdzeniowo-móżdżkowa, choroby móżdżku, polineuropatie, dystrofie mięśniowe czy chorobę Parkinsona.

Metoda PNF wykorzystuje stymulację dotykową, werbalną, wizualną, opór manualny oraz proprioreceptorów, które znajdują się w mięśniach, ścięgnach i torebkach stawowych. Duża zaletą takiej formy rehabilitacji jest brak bólu oraz różnorodność ćwiczeń. Chociaż do niedawna była to koncepcja utożsamiana przede wszystkim z pracą z osobami po udarze mózgu, obecnie z powodzeniem stosuje się ją również w chorobach nerwowo-mięśniowych, pediatrii, w leczeniu wad postawy i skoliozach.

 

Artykuł powstał przy współpracy z firmą http://www.topschool-pnf.pl

Kredyty i poyczki dla lekarzy OLLIE Szkolenia z Medycyny Estetycznej